Ad blocker detected: Our website is made possible by displaying online advertisements to our visitors. Please consider supporting us by disabling your ad blocker on our website.
Na mocy umowy handlowej zawartej 11 maja 2025 roku, Liga Morska i Kolonialna oraz Republika Hazystanu nawiązały oficjalną współpracę gospodarczą. Podpisanie porozumienia było naturalnym krokiem, biorąc pod uwagę strategiczne położenie Hazystanu na Hiperborei, w bezpośrednim sąsiedztwie naszej kolonii w Kacperpolis.
Zawarcie umowy otwiera nowy rozdział w relacjach dwustronnych i z pewnością przyniesie liczne korzyści obu stronom – zarówno w wymiarze ekonomicznym, jak i politycznym.
W celu zabezpieczenia interesów Ligi oraz dalszego umacniania partnerskich więzi, w stolicy Hazystanu została oficjalnie otwarta placówka handlowa Ligi Morskiej i Kolonialnej. Funkcję zarządcy placówki objął sir John Locke.
Sir Locke przesiadywał w fotelu, spoglądając na ludzi tłoczących się za oknem. Choć oficjalne rozpoczęcie działalności Ligi w Hazystanie ogłoszono dopiero niedawno, cały zarząd placówki zjawił się na miejscu znacznie wcześniej. Locke nie należał do osób, które zostawiają rzeczy na ostatnią chwilę. Osobiście nadzorował proces przeprowadzki i sam wybrał odpowiednią lokalizację. Ambasada mieściła się w centrum Heratu, w dzielnicy uchodzącej za spokojną. Świadomie zrezygnowano z lokalizacji w mniejszych miastach portowych. Sir Locke wybrał taką strategię, by znaleźć się jak najbliżej władz Republiki. Doskonale rozumiał, że z pozoru nieistotne kuluarowe rozmowy i przyjęcia stanowią istotny element polityki. Bliskość ośrodka władzy umożliwiała swobodny kontakt oraz szybką reakcję w przypadku kryzysu. Gdy Locke rozmyślał nad tym, do jego gabinetu weszła sekretarka.
– List z Vihres – powiedziała uprzejmie, podając mu kopertę.
John rozpieczętował pieczęć Admiralicji, odprowadzając sekretarkę wzrokiem. Nadawcą był sir Stuart Strange, Drugi Lord Admiralicji. Gratulował Locke’owi sukcesu, jakim było doprowadzenie do podpisania umowy handlowej z Republiką. Podkreślał jej ogromne znaczenie dla zabezpieczenia interesów w zachodniej Hiperborei. Bliskość tak istotnego partnera miała również pozytywnie wpłynąć na kolonię w Aryunie. Kilka dni wcześniej Locke przesłał Admiralicji raporty i swoje spostrzeżenia dotyczące gospodarki Hazystanu. W odpowiedzi sir Strange wyraził szczególne zainteresowanie bogatymi złożami srebra. Polecił Locke’owi wkupić się w łaski miejscowej elity i samego rządzącego, tym samym przygotowując grunt pod przyszłe inwestycje.
Nie był to rozkaz rzucony w próżnię – Locke był znany z wyjątkowych zdolności negocjacyjnych.
Artur Kardacz von Hohenburg
Pierwszy Lord Admiralicji LMiK
Otwarcie pierwszej zagranicznej placówki w Hazystanie było wydarzeniem ważnym nie tylko dla drogich gości, ale także dla rządu w Heracie. Wydarzenie to było symbolem wieńczącym pewien etap wychodzenia z cienia i otwierania się na międzynarodową współpracę, ale również rozpoczynającym kolejny. Zawsze najważniejszy jest początek, a to co przyniesie przyszłość jest jedynie tego kontynuacją. Dlatego z niezwykłym zainteresowaniem, Prezydent Republiki, przyglądał się pracom i przygotowaniom do otwarcia. Gdy wreszcie nadszedł długo wyczekiwany dzień, hajsarska delegacja udała się do przedstawicielstwa Ligi, aby wręczyć drobny upominek, będący wyrazem uznania i radości z nowej karty wspólnej historii.
Szabla należąca do Aimina Surdebeha, pierwszego władcy Hajsarów
Po oficjalnym powitaniu i przyjęciu wspaniałego podarunku, sir Locke wyczekiwał wysłannika z Aryunu.
Do placówki miał przybyć agent handlowy sir Thomas Morgenstern, znany ze znakomitych umiejętności negocjacyjnych. Spotkali się wieczorem w gabinecie zarządcy.
– Thomasie – przywitał go Locke, wyciągając dłoń – jak podróż z Aryunu?
– Nie najgorzej – odpowiedział ze szczerym uśmiechem Morgenstern, odwzajemniając uścisk. – Przydałoby się teraz coś do picia. Muszę przyznać, że ładnie tu masz.
Locke uśmiechnął się i sięgnął do biurka po przezroczystą butelkę lokalnego trunku.
– Miejscowy alkohol też niczego sobie. A jak nasze interesy? – zapytał, rozlewając napój do szklanek.
– Cóż, nasi przyjaciele z Gór Irkunu dostali parę świecidełek. W zamian otrzymaliśmy prawa do ich złóż.
– A więc wszystko poszło po naszej myśli.
Morgenstern skinął głową.
– Dlatego właśnie mnie tu przysłali. Podobno sam Kardacz zainteresowany jest tymi terenami.
Locke podał mu szklankę i obaj wypili zawartość.
– Na czym stoimy? – zapytał Morgenstern, kiedy Locke ponownie napełniał szkło.
– Sądzę, że z naszym zapleczem technologicznym i kapitałem przyjmą nas z otwartymi ramionami – odpowiedział Locke. – Ludzie tutaj są dumni, ale bardzo konserwatywni. Jeśli chcemy zrealizować plan, musimy przekonać nie tylko prezydenta, ale i Radę Klanową.
– To nie powinno być problemem. Szantaże, łapówki, drobne upominki… nie pierwszy raz to robimy, Locke.
Thomas uniósł szklankę w geście toastu.
– A sam Zendî?
– Uczciwy, szlachetny, otwarty na zmiany – odparł Locke.
– Mamy coś na niego?
– Nie. Jeszcze nie miałem okazji mu się bliżej przyjrzeć.
– A konkurencja?
– Inne państwa bacznie się przyglądają. Tutejsze złoża to łakomy kąsek. Jest kilka potencjalnych celów.
Morgenstern wpatrywał się chwilę w swoją szklankę, jakby analizując sytuację.
– Masz jakiś plan? – zapytał w końcu.
– Poczekamy na jego ruch. Sądzę, że niebawem dostaniemy zaproszenie na salony.
