Rys historyczny
Przed przybyciem białych osadników, społeczności aborygeńskie przekazywały wiedzę i umiejętności poprzez ustne tradycje, ceremonie i praktyki. Nie istniał system edukacji, a nauczanie dzieci i młodzieży było dogłębnie zintegrowane z codziennym życiem i obejmowała naukę o środowisku, rolnictwie (wśród grup, które posiadały tę umiejętność), łowiectwie, rybołówstwie oraz o sztuce i rzemiośle. Starsi i szanowani członkowie społeczności pełnili rolę nauczycieli i mentorów, przekazując wiedzę młodszym pokoleniom.
Wraz z przybyciem białych osadników, rozpoczęto proces wprowadzania systemów edukacji wzorowanych na systemach metropolii, zwłaszcza Suderlandu i Skarlandu. Wiązało się z ignorowaniem i marginalizacją rdzennych języków, kultury i tradycji. Jeżeli Aborygeni objęci byli oświatą, zostawali zmuszani do uczenia się języka kolonizatorów oraz poznawania świata poprzez pojęcia obce ich tradycji. Szkoły zakładane były nie tylko przez rządy, ale także przez misjonarzy (rotryjskich i protestanckich) i bogatych latyfundystów. W miarę rozwoju osadnictaw na Neokontynencie, zaczęto tworzyć system szkolnictwa publicznego, finansowanego i regulowanego przez rząd, co miało zapewnić szeroki dostęp do edukacji.
W XX wieku rozpoczęto proces reform, który miał na celu integrację społeczności aborygeńskich z głównym systemem edukacyjnym, z naciskiem na poszanowanie i ochronę ich języka i dziedzictwa kulturowego. Zanikać zaczęły także różnice pomiędzy regionami o suderlandzkich, skarlandzkich, lumeryjskich i jeszcze innych tradycjach oświatowych. Arcadyjska edukacja stała się jednym z fundamentów prężnego rozwoju ekonomicznego i społecznego Konfederacji. Wprowadzać zaczęto nowoczesne technologie i metody nauczania, reagując zarówno na sytuację gospodarczą, jak i zmiany pokoleniowe.
