Kościół Odrodzeniowy

[Andżej-chan]

Kościół Odrodzeniowy, jak w skrócie określa się Wspólnotę na Rzecz Realizacji Celów Doczesnych i Wiecznych, to nowy ruch religijny, który narodził się na Neokontynencie po upadku NUPIA. Poszczególne wspólnoty wiernych postanowiły wspólnie ze swoimi pastorami o odłączeniu się od dotychczasowych denominacji i stworzeniu nowego związku wyznaniowego.

Wspólnota jest mało dogmatyczna w kwestiach doktryny wiary. Cały szereg problemów teologicznych, o które inne denominacje od wieków się spierają, a niekiedy nawet toczyły wojny religijne, uznany został za adiafory, czyli sprawy co do których wierni mogą mieć własną opinię, nie wpływającą na utrzymywanie się w granicach ortodoksji wyznania. Do adiafor w Kościele Odrodzeniowym należą kwestie liturgiczne, interpretacja spornych fragmentów Pisma oraz będące przedmiotem dyskusji kwestie teologiczne. Kościół Odrodzeniowy przyjmuje zasadę "In necessariis unitas, in dubiis libertas, in omnibus caritas" (W rzeczach koniecznych jedność, w sprawach wątpliwych wolność, we wszystkich miłość). Z tego powodu w obrębie poszczególnych wspólnot spotkać można zróżnicowane formy pobożności.

Ustrój Kościoła Zjednoczeniowego opiera się na autonomii i samorządności wspólnot lokalnych. Decyzje w poszczególnych parafiach podejmowane są w sposób demokratyczny przez wiernych. Dotyczy to także wyboru pastora, z takim tylko zastrzeżeniem, że duszpasterz powinien posiadać wykształcenie teologiczne. Zgromadzenie pastorów z określonego regionu wybiera kadencyjnego biskupa, z kolei zgromadzenie biskupów z całego kraju wybiera kadencyjnego arcybiskupa. Sporne kwestie rozpatrywane są przez zgromadzenie biskupów, w skład którego z zasady wchodzić powinni pastorzy z największym doświadczeniem organizacyjnym oraz największą wiedzą teologiczną.

Obecnie Kościół Odrodzeniowy jest najszybciej rozwijającym się związkiem religijnym na kontynencie. Swój sukces zawdzięcza dużemu wpływowi wiernych na decydowanie o losach wspólnoty, małej restrykcyjności w kwestiach doktrynalnych oraz charyzmie pastorów kierujących wspólnotami. Kształceniem duszpasterzy zajmuje się Arcadian College of Theology and Social Studies, choć uznaje się również wykształcenie teologiczne zdobyte na innych uczelniach.

Kościół Odrodzeniowy finansowany jest tylko i wyłącznie z dobrowolnych datków wiernych. Pastorzy z reguły nie utrzymują się z ofiar, lecz prowadzą normalną pracę zarobkową. Biskupi otrzymują stałą pensję, ponieważ podczas trwania kadencji muszą w pełni poświęcić się pracy na rzecz Wspólnoty. Do ich obowiązków należy także nauczanie w collegu. Datki przeznaczone są więc niemal w całości na utrzymanie świątyń, stypendia dla studentów teologii oraz działalność charytatywną. Niewykształcenie kasty "funkcjonariuszów kultu" sprawia, że duszpasterze nie oddalają się od spraw innych wiernych, gdyż tak jak oni muszą pracować na swoje utrzymanie, a w przypadku niezadowolenia wspólnoty z ich działalności, mogą po prostu nie zostać wybrani na kolejną kadencję.

[Vilarte]

Hmm. To właściwie czym będzie się zajmowała ta wspólnota, jeśli jako takiej doktryny wiary nie ma? Rozumiem że wspólny wybór pastorów, ale co dalej?

[Andżej-chan]

Nie wiem jak do końca rozumieć to pytanie. Istnieją różne rodzaje religii, nie w każdej występować musi rozbudowana doktryna wiary, wyodrębniona kasta funkcjonariuszów kultu decydujących o tejże doktrynie i jej interpretacji, inkwizycja dla poddających ją w wątpliwość, próby oddziaływania na system polityczny i prawny. To specyfika katolicyzmu, prawosławia, pierwszej fali protestantyzmu, szyizmu, do pewnego stopnia judaizmu talmudycznego.
Istnieje też inne podejście do religii, mniej nastawione na logocentryczne próby opisania boskości, a bardziej na przeżywanie kontaktu z transcendencja poprzez różne, tak indywidualne, jak i grupowe, formy religijności. To właściwie jest pierwotna forma religijności. Zróżnicowane formy pobożności, a nawet odmienne stawianie akcentów w kwestii "nauki wiary" w Grecji nie stały w sprzeczności ze wspólną kulturową tożsamością mieszkańców Hellady. Akceptacja dla różnorodności form kultu i indywidualnych poszukiwań duchowych powróciła wraz z kolejnymi falami protestantyzmu w Nowym Świecie.

Jak stwierdził Krishnamurti, przedstawiciel również otwartego na wiele różnorodnych szkół myślenia hinduizmu:

„Prawda jest krainą bez dróg”. Nie ma takiej organizacji, takiej wiary, takiego dogmatu, kapłana czy rytuału, nie ma takiej filozoficznej wiedzy czy psychologicznej techniki, dzięki którym człowiek mógłby do niej dotrzeć. Musi ją znaleźć w zwierciadle związków, dzięki zrozumieniu treści własnego umysłu, dzięki obserwacji, a nie w wyniku intelektualnej analizy czy introspekcyjnych podziałów.

[Vilarte]

Tzn. moje pytanie dotyczyło aspektów bardziej praktycznych. No bo tak:

1) kościół ogłosił już fakt swojego istnienia, ma swojego przywódcę, jakie dalsze działania zamierza podjąć?

2) jeśli nie ma jakiejś określonej doktryny wiary, która mogłaby stać się podstawą do dalszych rozważań czy to teologicznych, czy filozoficznych, czy jakichś innych, to w jaki sposób KO zamierza zachęcić potencjalnych nowych członków, żeby do niego dołączyli? Co mogą uzyskać, dołączając do niego, w porównaniu do pozostania poza nim?

Bo obawiam się, że to może być jak z niektórymi nowymi mieszkańcami mikronacji, którzy na pytanie, czym się tu zająć, dostają odpowiedź że no czymkolwiek, kultura, nauka, sport, polityka, co chcesz. Biała kartka. I taki mieszkaniec odchodzi, bo budowanie czegoś od zera okazuje się dla niego nieatrakcyjne albo zbyt dużym wysiłkiem.

[Julius Ludovici]

Bo obawiam się, że to może być jak z niektórymi nowymi mieszkańcami mikronacji, którzy na pytanie, czym się tu zająć, dostają odpowiedź że no czymkolwiek, kultura, nauka, sport, polityka, co chcesz. Biała kartka. I taki mieszkaniec odchodzi, bo budowanie czegoś od zera okazuje się dla niego nieatrakcyjne albo zbyt dużym wysiłkiem.

Ogółem to włączę się do dyskusji. Przede wszystkim to brak doktryny w przypadku Kościoła Odrodzenia wynikać może z tego, że jest czymś nowym i dogmaty religijne itp. mogą kreować się w trakcie. To nie jest projekt na miarę tfu Rotrii (i całe szczęście), a więc dużo zależy od motywacji, chęci samego autora projektu, ale też całej Arcadii czy to się rozwinie. Jak będzie potrzeba to wiara się wykształci, a sam kościół pewnie bliższy jest czemuś jak partia polityczna w jakiejś mikronacji (a jak powstaje partia w państwie X to nie powstają głosy z zagranicy, że po co).

Poza tym - jesteśmy w Arcadii grupą emerytów mikronacyjnych, którzy swoje prime mieli w ubiegłej dekadzie przed covidem jeszcze i traktujemy to bardziej jako zabawę w nowej rzeczywistości - zarówno mikronacyjnej, jak i realowej (bo przez te 3,4,5 czy więcej lat dużo się u każdego zmienić mogło, prawda?). A dołączanie do starych mikronacji i projektów wydaje się dla nas mało atrakcyjne - tak jak mało atrakcyjne wydaje się dla nas reaktywowanie projektów, w których działaliśmy.

[Andżej-chan]

1) kościół ogłosił już fakt swojego istnienia, ma swojego przywódcę, jakie dalsze działania zamierza podjąć?

Współtworzyć krajobraz kulturowy Arcadii.

2) jeśli nie ma jakiejś określonej doktryny wiary, która mogłaby stać się podstawą do dalszych rozważań czy to teologicznych, czy filozoficznych, czy jakichś innych, to w jaki sposób KO zamierza zachęcić potencjalnych nowych członków, żeby do niego dołączyli? Co mogą uzyskać, dołączając do niego, w porównaniu do pozostania poza nim?

Czy brak "określonej doktryny wiary" zamyka pole do dyskusji teologicznych? A może właśnie je otwiera, bo skoro za różnice zdań nie trafia się na stos, to można pozwolić sobie na swobodniejszą dyskusję.
Poza tym nie uważam, by doktryna była najważniejsza w religii. Zbawienie jest łaską, a nie skutkiem akceptacji filozofii tomistycznej.

Dlaczego ktoś miałby dołączyć do naszej Wspólnoty? Zapewne najlepiej "sprzedałby" się taki związek wyznaniowy w którym klikałoby się "Wyspowiadaj się", "Przyjmij komunię", "Pomódl się" i zbierało punkty świętości. Dzięki punktom zdobywałoby się kolejne levels - ministrant, lektor, kościelny, wikary, proboszcz, dziekan, itd. Niestety nie posiadam umiejętności informatycznych i takiej wspólnoty religijnej nie stworzę. Myślę z resztą, że byłoby to mało twórcze. Wychodzi więc na to, że do uczestnictwa we Wspólnocie potrzebna będzie odrobina wyobraźni i umiejętność tworzenia narracji. Może nie wróży to nam dużej popularności, ale w końcu napisane jest w Piśmie

Wchodźcie przez ciasną bramę! Bo szeroka jest brama i przestronna ta droga, która prowadzi do zguby, a wielu jest takich, którzy przez nią wchodzą. Jakże ciasna jest brama i wąska droga, która prowadzi do życia, a mało jest takich, którzy ją znajdują!

[Stanisław Dmowski]

Wierzącym tego kościoła raczej nie zostanę, bo by mnie rodowity tropikański proboszcz prześwięcił za kontakty z pastorami, tym niemniej liczę, że wasza organizacja (bo Kościoł jest jeden!) przyczyni się do wzrostu Arcadii a swoich członków będzie kierunkować na popieranie sił odnowy państwa, nie zaś wsteczników i osób oderwanych od narodu i jego potrzeb.

[Andżej-chan]

Nasza Wspólnota uważa, że każdy człowiek i każda społeczność poza celem wiecznym ma także cel doczesny. Udział w przekształcaniu świata w kierunku Dobra jest przez nas traktowana jako kontynuacja dzieła Stworzenia. Jak najbardziej widzimy więc sens współpracy z siłami odnowy państwa i widzimy swoją misję w ukierunkowywaniu tejże odnowy w kierunku cnót ewangelicznych.

[Andżej-chan]

Już we wczesnych latach suderlandzkiej kolonizacji Neokontynentu dysydenci religijny migrowali z własnej woli lub pod przymusem do kolonii. W latach 1685-1732 miały miejsce odgórnie zorganizowane wysiedlenia protestantów z Suderlandu do Arcadii. Cieszący się ogromnymi wpływami Kościół Rotryjski doprowadził do zorganizowanej akcji wypędzania mniejszości religijnych do Arcadii. Wspólnoty protestanckie odegrały ogromną rolę w procesie zasiedlania kontynentu, z biegiem czasu nawracając nie tylko katolickich przybyszów, ale i Aborygenów. Reformatorzy pełnili także główną rolę w gospodarce Terytorium Arcadii.

Protestantyzm w Suderlandzie, a następnie także na Neokontynencie nie miał charakteru wyznaczonego przez spory o szczegóły teologiczne, jak było to choć w Niemczech i Scholandii. Ruchy dążące do reformy religijnej skupiały się przede wszystkim na piętnowaniu nadużyć hierarchii i kleru rotryjskiego. Krytykowano wszechwładzę biskupów w państwie oraz ogromne przywileje ekonomiczne Kościoła. Zwracano uwagę, że organizacja ta w coraz mniejszym stopniu skupia się na religii, stając się raczej ogromnym przedsiębiorstwem, wyzyskującym inne grupy społeczne.

Pomimo skupienia się głównie na kwestiach społecznych i pobożnościowych, a nie teologicznych, już pod koniec XVII w. w kolonii zaczął zarysowywać się podział protestantów na kilka głównych denominacji. Jedną z nich byli episkopaliści, którzy w najmniejszym stopniu odeszli od nauk Kościoła Rotryjskiego. Bardzo zależało im na uzyskaniu sukcesji apostolskiej i już w 1698 r. jeden ze schizmatyckich biskupów z Dreamlandu zgodził się wyświęcić John Prince'a na biskupa, a on z kolei dał początek trwającej do dziś linii arcykapłanów. Parafie episkopalistów stawały się centrami życia społecznego i religijnego. Kapłani i wierni tej denominacji kładli duży nacisk na edukację, co przyczyniło się do powstania licznych szkół i instytucji edukacyjnych. Ich podejście do nauki i pracy miało znaczący wpływ na rozwój gospodarczy Neokontynentu. Drugą istotną grupą religijną byli od początku purytanie, którzy przynieśli do Arcadii surowe zasady moralne i teologię predestynacji.Ich wspólnoty były znane z rygorystycznej dyscypliny i silnego poczucia wspólnoty. Purytanie odegrali ważną rolę w rozwoju handlu i rzemiosła, wprowadzając innowacyjne metody zarządzania i organizacji pracy. Trzecią znaczącą grupę stworzyli ewangelikaliści, dzielący się później na liczne dalsze denominacje. Środowisko to było w dużym stopniu konserwatywne i najpręźniej rozwijało się na terenach wielkich. Sprzeciwiało się tendencjom liberalnym w chrześcijańskie, zaznaczającym się w głównym nurcie protestantyzmu, zwłaszcza w niektórych denominacjach episkopalnych.

Reformatorzy z różnych wspólnot odegrali również ważną rolę w rozwoju gospodarki Arcadii. Dzięki swojej etyce pracy i przedsiębiorczości, wspólnoty protestanckie przyczyniły się do rozwoju rolnictwa, rzemiosła oraz handlu. Wprowadzenie nowoczesnych metod uprawy i hodowli, a także rozwój infrastruktury, w znaczący sposób wpłynęły na wzrost gospodarczy Neokontynentu. Protestanckie wspólnoty promowały również ideę samopomocy i wspólnego działania na rzecz dobra wspólnoty. Wiele inicjatyw społecznych, takich jak budowa szpitali, sierocińców i domów opieki, było efektem działalności reformatorów. Dzięki temu, Arcadia stawała się nie tylko miejscem schronienia dla prześladowanych, ale również dynamicznie rozwijającą się kolonią, której mieszkańcy cieszyli się coraz większym dobrobytem i stabilnością.

Mimo licznych sukcesów, tak w gospodarce, jak i w nawracaniu rotrystów i Aborygenów, różne denominacje protestanckie, których powstawało coraz więcej, nie były wolne od konfliktów. Nieporozumienia wewnątrz wspólnot protestanckich były częste i niejednokrotnie prowadziły do powstawania kolejnych niezależnych zborów. W miarę upływu czasu, różne odłamy protestantyzmu stały się integralną częścią arcadyjskiej tożsamości, łącząc elementy tradycji suderlandzkiej z nowymi, rodzimymi wpływami. Dzięki temu życie religijne na Neokontynencie przybrało oryginalną formę, która odzwierciedlała zarówno duchowe potrzeby, jak i codzienne realia życia w nowym państwie.

Powstały kilka lat temu Kościół Odrodzeniowy postawił sobie za cel budowanie jedności wśród arcadyjskich chrześcijan, podzielonych na zbyt wiele niewspółpracujących ze sobą grup religijnych. Nowe wyznanie podkreśla, iż uznaje wartość wszystkich nurtów pobożnościowych, które ukształtowały się w Arcadii lub przywędrowały tutaj z innych państw i zaklimatyzowały się w rodzimym środowisku. Duchowni podkreślają, że zbyt często osobiste ambicje oraz drugorzędne różnice prowadziły do rozłamu wspólnot. W Kościele Odrodzeniowym jest miejsce zarówno dla konserwatywnych purytanów, jak i dla liberalnych episkopalistów, bowiem kwestie światopoglądowe, ani charakterologiczne nie powinny być przyczyną podziałów i sporów pośród uczniów Chrystusa, prawdziwej głowy jedynego Kościoła.

[Mark Felt]

Wielebny!

Proszę mnie oczywiście dopisać to wspólnoty!